Արամ Աբրահամյան. լրագրո՞ղ, թե՞ խոպանչի

Ես թերթեր չեմ նայում: Լուրերին հետևում եմ հիմնականում ինտերնետով: Բայց «Առավոտ» օրաթերթը գնում եմ կրպակից: Գնում եմ այն պատճառով, որ նախ թերթ կարդալու սովորությունը չկորցնեմ, համ էլ այդ թերթի էջերի կառուցվածքով հասկանամ, թե մի քանի տիրոջ ծառա դարձած «Առավոտ»-ի գլխավոր խմբագիր Արամ Աբրահամյանի տերերն ի՞նչ պատվերներ են իջեցրել և ի՞նչ դոզայով:

Անկեղծ ասած «Առավոտը» ամենապուտանկա թերթերից է: Իշխանական, թե ընդդիմադիր թերթերի մոտեցումները հստակ են: Թողնենք այն հարցը, թե ո՞վ է ճիշտ: Խոսքն այլ բանի մասին է: Իբր թե անաչառ լրատվություն տալու անվան տակ` Տեր-Պետրոսյանի նախկին խոսնակ Արամ Աբրահամյանը գռդոն է անում: Արամը «շուստրիաբար» իրեն ընդդիմադիր մտածողի տեղ է դրել. Լևոնի խոսնակ է եղել, Ա1+-ում է աշխատել և այլն: Այդ «ատրիբուտները» օգնում են Արամին փող աշխատել և դա ներկայացնել որպես անաչառ և բազմակողմանի լրատվություն:

Շատերը գիտեն, որ Արամը 2008-ի նախագահական ընտրությունների ժամանակ Սերժին էր ծախվել: Ճիշտ է Լևոնին էլ էր էջեր տրամադրում դյուքանչի Արամը, բայց դա կապ չունի: Արամի վրա դրված էր Լևոնին «տակտիչնի» փչացնելու խնդիրը: Իմ կարծիքով, դա ավելի ճղճիմ վարքագիծ է, քան ասենք «Հայոց Աշխարհ» օրաթերթի մառազմները: Արամը հիմա սնվում է Սերժից, Մուկից, Դոդի Գագոյից, Մանուկյան Անդրանիկից ու էլի շատ-շատերից, որոնց մասին, միգուցե, ես չգիտեմ: Արամն իհարկե, կուզենար ֆռռացնել իր «պապաներին», բայց կլիենտներն այնքան քյարթու են, որ արտաքինից Արմեն Աշոտյանին /առանց ակնոցի/ հիշեցնող Արամ Աբրահամյանը ստիպված թուլանում և հաճույք է ստանում: Բայց երևի Արամն էլ էր զգացել, որ չափն անցնում է և Դոդի Գագոյին` բանակի օրվա առթիվ, հունվարի 29-ին առաջին էջում մեծ նկարով գովերգելով` կողքը մի խմբագարական բացատրագիր էր ներկայացրել, որպեսզի արդարացներ Դոդից սնվելու իր քայլը: «Դա նորմալ, քաղաքակիրթ բիզնեսի ձև է, որքան շատ լինի այդպիսի գովազդը լրատվամիջոցներում, այդքանով նրանք ազատ կլինեն և կախվածություն չեն ունենա «սև», չվերահսկվող գումարներից, քանի որ հենց այդ գումարներով են ուղղորդվում «ոչ գովազդային», բուն լրագրողական նյութերը»,- իրեն էշի տեղ դրած ու ընթերցողների ականջներից «լափշա» կախելու մտադրությամբ գրում է Արամ Աբրահամայանը:

Դոդի Գագոյի բուլդոգային տեսքը եռաբլուրի ֆոնին գովազդելը արդարացնելու համար` Դոդի Արամը նաև երկար-բարակ բացատրում է, որ իրեն չի հետաքրքրում, թե ով և ինչ գովազդ է բերել, որ իրեն միայն տեղեկացնում են տնօրինությունից, թե որ էջերն են զբաղված գովազդով: Ինչպիսի՜ կառավարման կուլտուրա, ինչպիսի՜ լիբերալիզմ Դոդի Գագոյի ոչ պաշտոնական մամուլի խոսնակ /էդ Դոդը քանի՞ խոսնակ ունի/ Արամ Աբրահամյանի կողմից: Պատկերացնո՞ւմ եք, Արամիկը չի հետաքրքրվում, թե ո՞վ է գովազդատուն. վճարիր և դու «Առավոտի» 1-ին էջում կլինես: Հետաքրքիր է, եթե Իլհամ Ալիևը Ղարաբաղը հանձնելու կոչով դիմի հայ ժողովրդին, կամ թուրքերը պատվիրեն Աթաթուրքի նկարը «Առավոտի» 1-ին էջում, ապա Արամը դարձյալ միայն R նշանը կդնի ու կգովազդի Իլհամին կամ Աթաթուրքին, թե՞ ոչ: Կամ եթե մեկը փող տա ու պատվիրի նույն Արամ Աբրահամյանի նկարը` պրժեվալսկու ձիու հետ սեռական կապ ունենալիս /ձին` վերևից/, ապա Ա. Աբրահամյանը կրկին ընդամենը կճշտի տնօրինությունից, թե որքան տեղ է զբաղեցնում պրժեվալսկու ձին ու ինքը և որ էջում են լինելու կադրերը, որպեսզի ուրիշ էջերում ինքը «հավասարակշռված» լրատվություն ներկայացնի: Սա արդեն վտանգավոր բան է: Մարդն ասում է փող տուր` ինչ ուզում ես արա: Ու սրանք հասարակական կարծիք են ձևավորում: Արամը լավ գիտի, որ իր Դոդը բանակի հետ կապ չունի: 88-ի շարժման ժամանակ Դոդի Գագոն կամ միլիցիայի սերժանտ էր, կամ էլ արդեն հասցրել էր դատվել բռնաբարության հոդվածով: Ու հիմա էդ կենդանուն դնել թերթի 1-ին էջում ու մի բան էլ ընթերցողներին հիմարի տեղ դնելով բացատրել, թե դա բիզնեսի արդար ձև է` կներեք, մեծագույն անբարոյականություն է: Իսկ Դոդի PR-ով զբաղվողներին էլ հուշենք, որ էդ կենդանուն սպիտակ - զոլավոր բոթասներով ու սափրագլուխներով շրջապատված մի՛ տարեք Եռաբլուր, ա՛յ ղամմազներ: Հայրենիքի համար զոհվածների շիրիմների վրա սեփական քարոզչությունն եք անում, ա՛յ բոզի տղերք:

Էս ու՞ր հասավ մեր երկիրը. բռնաբարության հոդվածով դատվածը խոսում է մեր բանակի, զոհված տղերքի մասին: Ռոբի ու Սերժի կերած քաքերն է սա, որ ամբողջ երկիրը դարձրին դոդաստան ու հիմա Դոդը մտածում է, թե ումի՞ց է պակաս ու արդեն քարոզարշավ է սկսել` նախագահ է ուզում դառնալ: Մարդիկ գնան զոհվեն, իսկ Դոդի նմանները այդ տարիներին աղջիկ բռնաբարեն ու տնտեսություն թալանեն, և հետո գան զոհվածների շիրիմների վրա ինքնագովազդ անեն, իսկ Արամ Աբրահամյանի նմաններն էլ իրենց թերթի առաջին էջերին տան էդ գոմեշին: Էս ու՞ր հասանք:

Հիմա, իբր թե կրթված ու բարեկիրթ արամաբրահամյաններն ինչո՞վ են տարբերվում քաղաքական պուտանկա նաիրազոհրաբյաններից, անգրագետ շմայսներից, պեդոֆիլ տիկոներից ու մյուսներից: Ոչ մի բանով: Հետո էլ մեր ընթերցողներից ոմանք քննադատում են մեզ, թե ինչու ենք նման ոճով գրում կամ զարմանում են, թե ինչո՞ւ ժողովրդի մոտ հավատ չի մնացել: Որովհետև բոլորն էլ տեսնում են էն, ինչի մասին ես արդեն գրեցի: Հարիֆ չկա` ինչպես կասեր Վանո Սիրադեղյանը: Ի դեպ, Վանոյի մեծ մեղքն է, որ ժամանակին ծնեց ու սնեց Արամ Աբրահամյանի «Առավոտը»:

Եվ վերջում կրկին դիմում եմ դոդենց. ազատամարտիկների շիրիմների վրա էլ «աչոկներ» չհավաքեք, ա՛յ ոչխարներ: Գնացեք ուրիշ տեղ արածեք: Սրբություններին ձեռք չտաք:

Արմեն Վարդանյան