Հասարակությանը պետք է մաքրել քաղաքական միջատներից

Հայաստանում, պատգամավորուհի Նաիրա Զոհրաբյանի ասած, «չէպէ» է: Դեգրադացվել են բոլոր համակարգերը` սկսած քաղաքականից, վերջացրած մշակութայինով: 88-ի ղարաբաղյան շարժման ժամանակ ո՞ւմ մտքով կանցներ, որ 20 տարի անց անկախ ՀՀ-ի նախագահ կդառնա սովետական շրջանում ԼՂՀ-ի հայատյաց ղեկավար Կեվորկովին ի պաշտոնե օգնած, «շուշաբանդ» ակնոցով ադրբեջանական ԿԳԲ-ի գործակալ Սերժ Սարգսյանը: Ճիշտ է, ՀՀ-ում դեգրադացիան այսօր չի սկսվել, բայց ի դեմս Սերժի նախագահացման` մենք արդեն թևակոխում ենք քայքայման վերջնական փուլ: Ու քանի որ ձուկը գլխից է հոտում` այդ հոտածությունը տարածվել է Ազգային Ժողով, կառավարություն, նախարարություններ, մշակութային միություններ, բիզնես և այլն: Սա իսկական աղետ է: Հեռուստատեսությամբ պետության անունից հանդես են գալիս մարդիկ, ովքեր մեր ճակատագիրն են որոշում, բայց ովքեր 8-ամյա նորմալ կրթություն էլ չունեն, կամ էլ եթե ունեն, ապա կրթվածությունն օգտագործում են քաղաքական պուտանկություն անելու համար: Վերջերս մի հոդված էի գրել քաղաքական շարքային պուտանկա Նաիրա Զոհրաբյանի մասին: Հակասական մեկանաբանություններ ստացա մեր ընթերցողներից: Մի մասը ճիշտ էր գնահատել հոդվածս, իսկ մյուս մասը` ոչ: Խոսվում էր այն մասին, որ չի կարելի կնոջը վիրավորել և դա սազական չէ հայ տղամարդուն, կամ էլ չի կարելի նախկին լրագրողին վիրավորել` համքարության սկզբունքներից ելնելով: Նախ ասեմ, որ ես ինձ լրագորղ չեմ համարում: Ինչ վերաբերում է բարեկրթությանը, ապա դա կեղծ կատեգորիա է այնպիսի շարքայինների պարագայում, ինչպիսին Նառա Զոհրաբյանն ու նրա նմաններն են: Այն ինչ ես գրել եմ Նառայի մասին` դա շատ մեղմ է այն ամենի համեմատ, ինչ որ նրա նմաններն անում են հասարակության հանդպ: Նառայի նմանների պատճառով է, որ այսօր մեր ժողովրդի մեջ էլ հավատ չի մնացել ոչ մեկի հանդեպ: Խեղճ ժողվուրդը ում հավատում ու ընդունում է` վերջում ախք Արթուր Բաղդասարյան է դուրս գալիս: Բա ոնց չասես, որ Ա.Բաղդասարյանը քաղաքական առումով բ…-ի տղա է, քանի որ չընտիր Սերժին մեղադրում էր հնարավոր բոլոր հանցագործությունների մեջ, իսկ հետո «արժանապատվորեն սեղմեց Սերժից իրեն մեկնած ձեռքը»: Հետաքրքիր է, եթե Սերժը Արթուրին այլ օրգան մեկնած լիներ, ապա ախքիկը կրկին նույն «արժանապատվությա՞մբ» էր սեղմելու այն, թե՞ օրգանի «սպեցիֆիկայից» ելենելով` Հեղինե Բիշարյանին «դայաղ» կաներ: Հիմա ե՞ս եմ անբարեկիթ, որ վերևի տողերը գրեցի, թե՞ Արթուրիկ Բաղդասարյանը, ով հարյուր հազարավոր ընտրողներին դավաճանեց ու անցավ կերակրատաշտի մոտ:

Նույնն էլ սադոմազոխիստական հակումներ ունեցող Նառա Զոհրաբյանի պարագայում է: Մարդը «Հայկական ժամանակում» մի լավ դիվիդենտ հավաքեց ընթերցողից, իսկ հետո ծախվեց այն մարդկանց, ում դեմ քարոզում էր. կոճակ սեղմողներ, օլիգարխներ, գանձագողեր և այլն: Բա քաղաքական պուտանկա չէ, ի՞նչ է Նառան: Հետո ինչ, որ կին է: Ինչո՞վ է Նառան տարբերվում Դհոլ Գեղամյան Արտաշից: Այդ ինչու՞ պիտի Դհոլին քննադատենք, իսկ Նառային` ոչ: Դհոլին էլ էին «զրոներով» առնում, Նառային էլ նույնը արեցին: Դհոլների, ախքերի, սադոմազոխիստների` հասարակությանը հասցրած վնասը շատ ավելի մեծ է, քան մենք կարող ենք պատկերացնել: Էդ միջատները հուսալքության են հասցնում մեր ժողովրդին: Մարդիկ մտածում են, որ էս կյանքը միայն ծախվելով է: Հետևաբար, մեր հոդվածները նպատակ ունեն մաքրելու դհոլատիպ կամ նառայատիպ միջատներից, որպեսզի մաքրվի դաշտը: Մենք անարգանքի սյունին ենք գամելու բոլոր միջատներին: Հերթով: Ու սա չարությունից չէ, որ մենք անելու ենք: Հայաստանի ապագան է վտանգված ու արտակարգ միջոցառումներ են պետք: Ես իմ գործերն ունեմ, բայց շաբաթը 2-3 հոդված գրում եմ: Ինձ համար էլ հեշտ չէ: Ժամանակ չկա: Բայց գրում եմ, որովհետև կարծում եմ, որ գոնե մի փոքր օգուտ կարող եմ տալ մեր երկրին: Բլոգի իմ գործընկերներն էլ նույն մղումներով են գրում` ամենքն իր պատկերացրածով: Նրանք էլ պրոֆեսիոնալ լրագրողներ չեն, բայց կյանքը ստիպել է գրիչ, ավելի ճիշտ` համակարգիչ վերցնել ու գրել:

Արմեն Վարդանյան