Բորենիների վաքխանալիան պետք է ավարտվի

Նորանկախ Հայաստանն իր հետ հասարակական կյանք ներմուծեց այնպիսի երևույթներ, որոնք մենք չէինք տեսել, քանի որ սովետի ժամանակ հրապարակային քաղաքական կյանք չկար ու չէինք իմանում, թե ով ինչի համար այս կամ այն պաշտոնին նշանակվեց և այլն:

Անկախությունը, որպես գերագույն արժեք, անշուշտ, անքննարկելի կատեգորիա է, բայց քանի որ այդ անկախությունը դեռ երիտասարդ է` մենք բազում արատավոր երևույթների ենք հանդիպում, որոնք անկախության ծնունդ են:

Կադրային բազան ՀՀ-ի ամենախոցելի կողմերից է: Քաղաքական, տնտեսական և այլ համակարգերում վերև հասնելու համար, հիմնականում հետևյալ խաղի կանոններն են` կամ պիտի լինես թիմի ներսում, կամ «վոժդին» մոտ կանգնած, կամ էլ այնպիսի «սապոնվելու» տաղանդ դրսևորես, որ պարզապես անհարմար լինի քծնանքի պաշտամունքի կողմից քեզ շատ հայտնի տեղը չմտցնելը:

Այս վերջին մոդելի մասին կուզեի մի փոքր մանրամասն խոսել: Հայաստանում երիտասարդ կարիրեիստ-պնակալեզների հոծ բանակ է ձևավորվել: Սրանք հիմնականում հոգով գեղցի տղերքն են /երբեմն աղջիկներ էլ են հանդիպում/: Այս տիպաժը կյանքում իր տեղն ուզում է գտնել քծնանքի, լպրծունության, «վոռմտնողության» և այլ նմանատիպ «տեխնոլոգիաների» շնորհիվ:

Նշված տիպաժի առաջին կարկառուն ներկայացուցիչը ախքիկ դարձած Արթուր Բաղդասարյանն էր: Չլինելով 88-ի շարժման անդամ` նա ցանկանում էր օգտվել շարժման ընձեռնած հնարավորություններից: Ու դրա համար էր այն տարիներին Արթուրիկը մաքրում Շենգավիթի այն ժամանակվա ղեկավար ու կարկառուն ՀՀՇ-ական Կարապետ Ռուբինյանի կոշիկները: Չնայած մաքրելն օգուտ չտվեց և Արթուրը ՀՀՇ վարչության անդամ չդարձավ: Բայց մարտնչող կարիերիստն իր հույսը չկտրեց ու մի գիրք տպագրեց Տեր-Պետրոսյանի մասին: Արթուրիկի չարչարանքներն իրենց արդյունքները տվեցին. ԱԺ պատգամավոր, իրավաբանների միություն և այլն: Արթուրն այդպես էլ լևոնական կմնար, եթե 98-ի իշխանափոխությունը չլիներ: Տղան իրեն չկորցերեց: Արագ անցավ Սերժի տակ ու նրա հովանավորությամբ ստեղծեց «Օրինաց Երկիր» գրասենյակը: Թե ինչ եղավ հետո` բոլորը գիտեն:
Արթուրիզմով այժմ շատ ջահելներ են տառապում. Վազգեն Խաչիկյան, Էդուարդ Շարմազանով, Արմեն Աշոտյան, Մենուա Հարությունյան, Կարեն Ավագյան, Սամվել Ֆարմանայան, Վահան Բաբայան և այլն /բոլորին չես հիշի, նրանք այնքան շատ են/: Սրանց նմանների հոգևոր հայրը Արթուր Բաղդասարյանն է: Ու կապ չունի, որ այդ մարդիկ Արթուրիկի կուսակցությունից չեն: Նմանատիպ ջահելները կուսակցություն չեն ունենում: Նրանց կուսակցությունը կերակրատաշտին մոտ գտնվելն է: Ու քանի որ ընդդիմությունը այդ հնարավորությունը չի տալիս` սրանք միշտ կանգնում են իշխանության կողքը: Իսկ հոգևոր հայր է Արթուրիկը գլոբուսի գլխով Աշոտյանի, լպրծուն Մենուայի կամ ժամանակին Արթուր Բաղդասարյանին ամեն ինչով նմանվել ձգտող Սամվել Ֆարմանյանի համար, քանի որ նորանկախ Հայաստանի քաղաքական դաշտում լպրծունության ու «վոռմտնողության» առաջին ճանապարհը հենց ԱԽՔ-ը հարթեց: Աշոտյանները, դպրոցական տարիքից, ուշի-ուշով հետևում էին Արթուրի «փշոտ» ճանապարհին և երբ «հաջողույթուն» տեսան` իսկույն լծվեցին գործի: Այդ լպրծունները այժմ պատրաստ են ծախել ու ծախվել բոլորին` միայն թե լափը տեղը լինի:
Լաբառոշ ու բավական վախենալու դիմածնոտային համակարգ ունեցող, կենսաթոշակային հիմնադրամի այժմյան տնօրեն Վազգեն Խաչիկյանի համար մի ժամանակ կուռք էր Վազգեն Սարգսյանը, հետո Քոչարյանն ու Մարգարյան Անդրանիկը, հետո Սերժը: Թե հետո ո՞վ կլինի` դժվար չէ կռահել` ով իշխանության կլինի: Եթե նույնիսկ Լևոնն էլ գա, ապա խաչիկյաններն ու մենուաները, ֆարմանյաններն ու վահանբաբայանները անմիջապես լևոնական կդառնան ու կհիմնավորեն, որ հոգով միշտ էլ Տեր-Պետրոսյանի հետ են եղել, պարզապես այդ կեղտոտ Սերժիկն էր իրենց ստիպում էշ-էշ դուրս տալ: Կարող եք չկասկածել: Այդպես էլ կանեն: Մենուան իր հավասարը չի ունենա: Նա Լևոնին կտա արդեն ոչ թե տարվա, այլ հազարամյակի մարդ, Արարատ Զուրաբյանին կշնորհի տարվա համայնքապետ, իսկ Նիկոլ Փաշինյանին` տարվա լրագորղ, տարվա քաղաքական գործիչ ու էլ չգիտեմ ինչ: Բայց քանի որ դեռևս ադրբեջանական Նարիմանովն է իշխում Հայաստանում` մենուաները անմռունչ գովերգում են Սերժի բոյն ու կապույտ աչքերը, խոսում նրա գեղեցկության ու անթերի առոգանության մասին:
Վահանբաբայաններն ու ֆարմանյանները պատրաստ են ճամբարից-ճամբար անցնել` միայն թե կարիերա անեն: Պատրաստ են հաչել նույնիսկ իշխանական դեմքերի վրա, եթե «զակազչիկը» ավելի բարձր իշխանավոր է: Նույն Մենուան հաճույքով գռմռում է, երբ վերևից «կոռմը» գցում են: Երբեմնի ընդդիմադիր Վահան Բաբայանն էլ այժմ հաչում է ցանկացած թեմայով, միայն թե մի քիչ «կոռմ» լինի: Այդ առումով Տիգրան Ուրիխանյանի բախտը չբերեց: Ուրիխանյանը քծնում ու քծնում էր, քծնում ու քծնում էր, քծնում ու քծնում էր Սերժին, բայց ոչ մի օգուտ: Դե դուր չի գալիս Սերժի փեսա Միշիկին Տիգրանը, հո՞ զոռով չի: Բայց ես կարծում եմ արդար չի: Տիգրան Ուրիխանյանն ինչով է պակաս նույն Մենուայից կամ Շարմազանով Էդոյից: Տիգրանը նույնիսկ արտաքինից նման է Սերժին /հլա Սերժի «շուշաբանդ» ակնոցները մտովի վերականգնեք` կհամոզվեք դրանում/: Մարդը կարգին քծնում էր, ձեռքում միշտ սապոն կար, Մենուայից պակաս էլ չէր «պիտուշիցա» լինում, բայց ավաղ: Ինչ անես, անքննելի են լպրծուն-քծնողների գործերը: Ղումարի պես բան է` կշահես կամ չես շահի:
Հետքրքիր է, որ լպրծուն կարիերիստները հիմա երկու բանակի են բաժանվել: Երկուսի նպատակն էլ նույնն է: Պարզապես սկսվել է ներտեսակային պայքար` «հների» ու «նորերի» միջև:
«Հները» դա պայմանականորեն քյարթու-կարիերիստներն են: Այդ «դպրոցի» ներկայացուցիչներ կարելի է համարել Վազգեն խաչիկյանին, Էդուրդ Շարմազանովին, Արմեն Աշոտյանին, Կարեն Ավագյանին, Մենուա Հարությունյանին և այլն:
«Նորերը»` դա նույն պայմանականությամբ` անգլիախոս-կարիերիստներն են, ովքեր Սերժի փեսա Միշիկի «կուռացիայի» տակ են մնացել` հավաքվելով ՄԻԱԿ կուսակցության շուրջ: «Նորերի» ներկայացուցիչներն են` Սամվել Ֆարմանյանը, Լևոն Մարտիրոսյանը, Վահան Բաբայանը և այլ կենդանիներ:
«Հները» կատաղած են Սերժ Սարգսյանի վրա, որ իրենց ուզում է «նորերով» փոխարինել, որովհետև կեղտոտ գործերը «հներին» է հանձնարարվում, իսկ պաշտոնների ուզում են բրդել «նորերին»: Իսկ Սերժը, որպես կոմպլեքսավորված գավառական տղա, ուզում է իրեն փափլիկ դեմքով ու ժելեոտած մազերով «քույրիկ» տղաներով շրջապատել` ի նշան, իբր թե, իր մոդեռն մտածողության: Սերժը կարծում է, որ եթե Ներսես Երիցյանի նմանները խոսում են տերմիներով /որոնց բովանդակությունը ներսեսներն ու տիկոսարգսյաններն էլ չեն հասկանում/, ապա նրանք դեմք են ու ինքն այդ դեմքերով պիտի իրեն շրջապատի, որ իր «լեվըլը» բարձր լինի: Սա պարզունակ գավառամտություն է: Սերժի դժբախտություն այն է, որ իրականում «նորերը» թքած ունեն իր վրա և առանձին խոսակցություններում ձեռ են առնում Սերժին ու իր երգեցիկ հայերենն ու անգլերենի չիմացությունը /էդ «քույրիկների» համար անգլերենը կարծես օպիում լինի, ոնց որ թե իրենց ունենալուց առաջ` իրենց մայրերը «յես, յես, դաս իշ ֆանտաստիշ» են գոռացել/: Իրականում այդ «նորերը» ամենաքյարթուներն են` պատրաստ ամեն պահի ծախել հայրենիքը` միայն թե, ասենք Հունգարիայում, երկու շաբաթական «թրենինգների» գնալու հնարավորություն ստանան: Բայց դրանք Նարիմանովի պրոբլեմներն են:
Ես ենթադրում եմ, որ ջահելների ներտեսակային պայքարն ամենադաժանն է լինելու: «Նորերը» իրենց ուզում են ժամանակակից ցույց տալ, բայց իրականում էկոնոմիկայի նախարար Ներսես Երիցյանի նման տափակ ու դատարկ տղերք են ու ոչ մի սրբություն չունեն: «Նորերն» իրենց վեր են դասում հայ ժողովրդից ու անկեղծ համոզված են, որ իրենք դեմք են, քանի որ խոսքի մեջ հաճախ օգտագործում են «OK»,«վաու» կամ «շեթ» բառերը: «Հներն» այդ առումով մեծամիտ չեն, բայց համեմատած «նորերի»` զուտ գրքային առումով անգրագետ են: Եթե ճակատային պատերազմ գնա, ապա «հները» «նորերին» կկզզացնեն: Բայց եթե գնաց «մուտիլովկայական» պայքար, ապա Միշիկի օգնությամբ «նորերը» հաղթանակ կտոնեն:
Եթե ինձ հարցնեին, թե ո՞րն է դրացից նախընտրելին, ապա կդժվարանայի պատասխանել: Չնայած հանուն արդարության ասեմ, որ «հները» գոնե խոսքերով հայրենիքի գաղափար ունեն /կեղծ` իհարկե/, բայց «նորերը» դա էլ չունեն ու դրանք անհայրենիք դուրսպրծուկներ են, շատ ավելի վտանգավոր, քան ցանկացած «հին»: Բայց դե կեղտը մնում է կեղտ, ինչ գույն կամ պնդություն էլ որ այն ունենա: Ես պարզապես կայֆ եմ ստանում «հների» ու «նորերի» գզվռտոցից: Մինչև «անտառապահի» գալը թող նրանք կռվեն, իսկ հետո նրանց բոլորին էլ ու նրանց այժմյան տերերին էլ կարելի է «սեքս` չերեզ մումբու-յումբու» անել: Ընդ որում` հրապարակավ, որպեսզի մատաղ սերնդի մոտ այլևս ցանկություն չառաջանա Արթուր Բաղդասարյանի ու նրա «գաղափարական» հետևորդների նման պահել իրենց:
Սամվել Ֆարմանյանիին պետք է պատժել` Արթուր Բաղդասարյանի ու Սերգո Երիցյանի հետ միևնույն վանդակը գցելով /թող երեքն էլ հիշեն իրենց կերած քաքերը/: Մենուա Հարությունյանին պետք է ուղարկել իր կողմից շատ սիրված տարվա մարզպետ Լիսկայի հարազատ եղբոր մոտ /ասում են` Լիսկայի եղբայր Աղալարը բռնաբարում է նույնիսկ տղաներին և դժվար թե ճերմակոտն Մենուան իր գլուխը պրծացնի` Աղալարին «Տարվա մարզպետի եղբայր» կոչումը շնորհելով/: Վազգեն Խաչիկյանին պետք է ուղարկել դիմածնոտային պլաստիկ վիրաբույժի մոտ /թող տառապի/: Արմեն Աշոտյանին պետք է մի գլոբուս նվիրել ու ստիպել, որ նա տարբերություն գտնի իր սափրած գլխի և այդ գլոբուսի կառուցվածքի միջև, ու մինչև չգտնի` սենյակից դուրս չգա /կարծում եմ սենյակից դուրս չի գա/: Էդուարդ Շարմազանովին պետք է նստացնել մի տեղ ու անընդհատ ցույց տալ իր իսկ տափակ ու անբովանդակ հարցազրույցները, ելույթներն ու ասուլիսները: Հեռուստադիտողի ականջները բռնաբարած Շարմազանովը պիտի զգա, թե դա ինչ է նշանակում:
Էլ ո՞վ մնաց: Հա : «Հանարապետություն» կուսակցության ջահել ընդդիմադիր Վահան Բաբայանին, ով վերջերս ՄԻԱԿ «հարս» է գնացել, պիտի նստեցնել դատարկ, ու կարմիր պատերով սենյակում ու չորս բոլորը կախել Վազգեն և Արամ Սարգսյանների նկարները: Թող հիշի, թե ով է եղել և որ չի կարելի քաղաքական պուտանկություն անել:
Ում անունը, որ «հների» կամ «նորերի» մեջ չնշեցի` թող ներող լինեն: Դուք այնքան շատ եք, որ ձեզ բոլորիդ չես հիշի: Մեր խնդիրը նմանատիպ բորենիների խրախճանքը դադարեցնելն է: Սրանք սերունդներ են խեղում: Դպրոցը կամ բուհը նոր ավարտածը կարող է մտածել, որ սա է ձևը: Չի կարելի դա թույլ տալ: Նարեկացի տված ազգը չի կարող «նարկոման» նախագահ, Մուկ ԱԺ նախագահ, պեդոֆիլ վարչապետ ու հանցագործ պատգամավորներ ունենալ: Ու այս պայքարում ոչ մի բարեկրթություն չի կարելի բանեցնել:

Արմեն Վարդանյան

Հ.Գ.: Քիչ էր մնում ամենակարկառուն բորենուն մոռանայի` ախքիկին: Արթուր Բաղդասարյանին պետք է պատժել հետևյալ կերպ. ամեն օր նա պիտի ընթերցի Լևոն Տեր-Պետրոսյանի մասին գրած իր գիրքը և բարձրաձայն արտասանի: Որից հետո մի մութ սենյակում պիտի մնա զուլում կնիկ Թամարա Պողոսյանի ու Թամարա Պողոսյան-2-ի` Հեղինե Բիշարյանի հետ: Նմանատիպ դադարից հետո, կարելի է Արթուրին անընդհատ ստիպել լսելու իր ելույթն այն մասին, թե ինչպես էր Սերժն ուզում սպանել իրեն և անմիջապես հետո ցուցադրել Արթուրի մեկ այլ ելույթ, որտեղ ախքիկը թութակի պես կրկնում է, որ ինքը արժանապատվորեն սեղմել է Սերժի /այսինքն` քիլլերության «զակազչիկի»/ մեկնած ձեռքը: Այդ ամենից հետո կարելի է մեկիկ-մեկիկ պոկել /համոզված եմ, որ Թամարա Պողոսյանը դա մեծ հաճույքով կանի ու հլա մի բան էլ Սերգո Երիցյանին ու ճակատին «օրինաց» գրած գարեջրագործին մասնակից կդարձնի/ Արթուրիկի վաղուց կրակած մազերը: Այսօր բոլորի ուշադրությունը Դոդի ու Մկան կրակած մազերն են, բայց մոռանում ենք, որ մազ կրակելու մոդան առաջինը հենց Արթուր Բաղդասարյանը գցեց: Լարեք ձեր հիշողությունը և կհամոզվեք, որ Արթուրիկի գլխի վերևի մասն ամբողջությամբ քաչալ էր, երբ նա ազգային հեռուստատեսությունում հաղորդում էր վարում: Պարզապես ախքիկը Մկից «շուստրի» էր. քանի դեռ ինքը ՀՀՇ-ի Արթուրիկն էր ու իրեն ոչ ոք չէր ճանաչում` գնաց ու մազերը շիթիլեց, իսկ Մուկը բռնեց ու, օր ծերության, գոմաղբով պարարտացրեց իր հոգնատանջ մազերը:
Այսպիսի բաներ: Առայժմ: