2009-ի «ստարտը» տրված է

2008-ի մղձավանջը ավարտվեց խոզի բդի գների կտրուկ բարձրացմամբ: Մկան տարում Մուկը Աժ նախագահ դարձավ` այդ ընթացքում հասցնելով նախարարական կաբինետից տեղափոխվել նախագահի աշխատակազմ:
2008-ը, իրոք, Մկան տարի էր. Սերժը /ով արտաքինից թանն ընկած մուկ է հիշեցնում/ նախագահական պաշտոնում հայտնվեց, Հովիկը բազմեց ԱԺ նախագահի աթոռին, իսկ Տիգրանը /ով արտաքինից հիշեցնում է գլխին խփած մկան` իր գլխի կառուցվածքի ուղղանկյունությամբ/` դարձավ վարչապետ: Մկան տարին վատ էր կրկին մկան տեսք ունեցող դաշնակցական Աղվան Վարդանյանի համար, ով կորցրեց նախարարական աթոռը, բայց փոխարենը նշանակվեց մեկ այլ դաշնակցական ու կրկին արտաքինից մկանը շատ նման Արսենը /ազգանունը չեմ հիշում/: 2008-ին նախարարական պորտֆելից զրկվեց առնետի տեսք ունեցող Դավիթ Լոքյանը: Մկստանային 2008-ին «մատաղ» արվեց սբխեչի ուլը` Տիգրան Թորոսյանը: 2008-ին իր «կռիսությունն» ավարտեց Ռոբերտ Քոչարյանը և նոր տիպի «կռիսություն» սկսեց Սերժ Սարգսյանը:

Իսկ ի՞նչ է սպասվում 2009-ին: Հիմնական խաղացողները 3-ն են` Լևոն Տեր-Պետրոսյան, Սերժ Սարգսյան և Ռոբերտ Քոչարյան: Քոչարյանն առայժմ «վայելում» է երիտասարդ թոշակառուի իր նոր կարգավիճակը, բայց կուլիսներում ակտիվ պայքար է մղում իր դիրքերը չկորցնելու և, ինչու ոչ, վարչապետի աթոռին նստելու համար: Առայժմ հաջողություններ չկան:

Լևոն Տեր-Պետրոսյանին արդեն մոռանում են: Ես զուհագեռներ էի անցկացնում իմ ունեցած զրույցների միջև, որոնք կայացել էին նախորդ և այս Նոր տարվա սեղանների շուրջ: Անցած տարի բոլորը խոսում էին Լևոնից: Իմ շրջապատից շատերն այն ժամանակ քարկոծում էին ինձ, որ ես նույնացնում էի Սերժին և Լևոնին, և պնդում, որ նրանք իրար այլընտրանք չեն: «Մենակ Սերժը գնա, հետո Լևոնի հարցերը կլուծենք»,- ինձ իրենց «քաղաքական» հաշվարկներն էին ներկայացնում ընդդիմախոսներս: Հետո եղավ այն, ինչ բոլորը գիտեն: Սերժն ու Լևոնը քիրվայության թեմայով ախպերություն էին անում, իսկ լևոնական շարժումն էլ «հերսի մահով» ընկավ: Այս տարվա քննարկումներն այլ բնույթի էին: Իմ սեղանակից ընկերներից շատերը /նույն անցած տարվա մարդիկ/ արդեն մոռացել էին Լևոնին: «Արա դե ճի՛շտ էիր ասում էլի»,- իբր թե կոմպլիմենտ էին անում ինձ իմ զրուցակիցները: Կամ էլ. «Մենք էլ գիտեինք, որ Լևոնը մինչև վերջ գնացող չի, բայց դե Սերժը ստեղներս ա հասցրել»,-մեկ այլ տեսակետ էին հայտնում մարդիկ, երբ ես հիշեցնում էի մեր անցած Նոր տարվա քննարկումները: Այս ամենը ցույց է տալիս, որ մենք դեռևս քաղաքականապես ոչ հասուն ժողովուրդ ենք: Ինչպե՞ս կարելի է 1998-ին, իսկ դրանից առաջ` 1996-ին, վռնդել Լևոնին, իսկ հետո նրան աստվածացնել ու փորձել հետ բերել այն դեպքում, երբ մարդը հայտարարում է, որ իր հայացքները չի փոխվել: Սա իսկական ողբերգություն է: Ինչևէ: Եվ ուրեմն, Լևոնն «ընկավ»: Եվ այդպես էլ պիտի լիներ: Ավազակապետության հիմնադիրը չէր կարող պայքարել իր ստեղծած համակարգը յուրացնողների դեմ:

Ինչ մնում է գործող ավազակապետ Սերժին, ապա նրա գործերն էլ լավ չեն. հա՛մ չընտրված է, հա՛մ տնտեսությունն է քայքայվում /առավելապես Սերժի ու վարչապետ Տիկոյի ջանքերով/, հա՛մ Գյուլը «քաշեց»` սահմանների բացելը Ղարաբաղից զորքերը դուրս բերելով պայմանավորելով /իսկ Սերժն այնքան քծնում էր նրան/, հա՛մ Ղարաբաղի ճակատում վիճակը լավ չէ / էդ Ալիևն էլ բռնեց ու կրկին ռազմատենչ հայտարարություններ արեց/, հա՛մ ԵԽԽՎ-ն է ուշունց տալիս, հա՛մ ինքը չի կարողանում նախագահ դառնալ /իմ գործընկեր Արմեն Վարդանյանը արդեն ասել է, որ բոշան` փաշա չի դառնա/, հա՛մ էլ Մուկն ու Դոդն են սկսել խաղեր տալ, իսկ փեսա Միշիկի ուղեղն էլ չիփս սարքելուց ու հեռուստաեթերը «կոնտրոլ» անելուց այն կողմ չի ձգում: Մի խոսքով բոլոր 3 խաղացողների գործերն էլ լավ չեն և ժամանակի ընթացքում վակումը ինչ-որ կերպ կլցվի: Այս ամենի ֆոնին ակտիվանում են կուլիսային «ռազբորկաները»: Մուկն ու Դոդը փորձում են Ռոբերտից ու Սերժից անկախ խաղեր տալ, որպեսզի փրկեն իրենց ստվերային եկամուտները: Ուրիշ բան չկա: Իսկ այն, որ Դոդը դեմ քվեարկեց կառավարության ներկայացրած հարկային փաթեթին` դա արդեն կուլիսային պայքարի արտաքին դրսևորումն էր: Մուկն ու Դոդը, տեսնելով, որ Սերժի ու Ռոբերտի միջև կատաղի պայքար է ծավալվել, փորձում են «երկու մոր կոթ ուտել»: Դա նյարդայնացնում է և՛ Սերժին, և՛ Ռոբերտին, բայց նրանք առայժմ չեն ուզում «մատաղ» անել «ապերախտ խնամիացածներին»: Մկան ու Դոդի առաջին խնդիրը վարչապետ Տիկոյին աթոռից գցելն ու նրա տեղը վարչապետ նստելն է: Հետո արդեն կերևա: Սերժն առայժմ չի խառնվում Հովո-Տիկո «բանավեճին», իսկ Դոդին էլ դեռ ներվում են արտասհմանյան «վոյաժները»: Ռոբերտը «պաուզա» է վերցրել: Ահա այս խաղային իրավիճակով էլ մտնում ենք 2009-ը: Առջևում Երևանի քաղաքապետի ընտրություններն են, որը փորձություն է դառնալու հատկապես Սերժի ու Լևոնի համար, քանի որ նրանք են գործող իշխանությունն ու ընդդիմությունը: Երկուսն էլ լավ կջարդվեն այդ ընտրություններում: Այդ ընթացքում կհանգուցալուծվեն կամ էլ լարվածության գագաթնակետին կհասնեն ներիշխանական խնդիրները: Եթե այս ամենին ավելացնենք նաև տնտեսական ճգնաժամը, ապա պարզ կդառնա, որ 2009-ը «մուխանաթ» տարի է լինելու: Միակ մխիթարությունն այն է, որ Սերժն էլ, Լևոնն էլ, Ռոբերտն էլ, իրար միս ուտելով, մի լավ կմաշվեն ու նոր բան մտածելու համար դաշտ կբացվի:

Մովսես Կարապետյան