Եվրոպական էսքիզներ` լևոնասերժական վերջաբանով

Եվրոպա: Սերրժ Սարգսյանը կրկին տարերքի մեջ էր. թուրք էր տեսել: Այս անգամ Թուրքիայի վարչապետի հետ էր ձեռք սեղմում չընտիրը: Էրդողանը մինչև այդ հասցրել էր լեզվակռվի մեջ մտնել իսրայելցի Շիմոն Պերեսի հետ ու դուրս էր եկել դահլիճից, որպեսզի հանդիպի իրենց Սերժիկի հետ:
Ի՞նչ տվեց այդ հանդիպումը: Հայաստանին` ոչինչ: Սերժիկին կրկին ցույց տվեցին հեռուստաընկերություններով, որտեղ օգտագործվում է «այսօր ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը հանդիպեց Թուրքիայի վարչապետի հետ» նախադասությունը: Վերջ: Սերժին էլ ուրիշ բան պետք չէ: Միայն թե իր անվան դիմացից նախագահ ասեն: Այսինքն պետական շահը բացակայում է Սերժի մոտ:
Էրդողանը հանդիպումից հետո ասաց, որ իրենք եղբայրական Ադրբեջանին մենակ չեն թողնի և շատ կոնկրետ հաթաթաներ էր անում: Իսկ Սերժն ընդամենը հերթապահ ու Թուրքիային քծնող նախադասություններ էր արտասանում: Իսկ դա ձեռնտու է Թուրքիային: Եթե Սերժն ասում է, որ մենք ձգտում ենք կարգավորել հայ-թուրքական հարաբերությունները, ապա եթե ոչ մի բան էլ չստացվի` դրանից կշահի միայն Թուրքիան, իսկ Հայաստանը կմնա հավերժ բանակցողի կարգավիճակում: Սերժի «նախաձեռնողական» արտաքին քաղաքականության հետևանքով Հայաստանը խայտառակ վիճակում է հայտնվել, իսկ փոխարենը` ամբողջ աշխարհով մեկ դադարեցվել է Հայոց ցեղասպանության ճանաչման գործընթացը, Թուրքիան կամաց-կամաց մտնում է ղարանաբաղյան խնդրի կարգավորման մեջ` շարունակելով փակ պահել սահմաններն ու բացահայտորեն պաշտպանել Ադրբեջանին: Սերժն իր ներքին լեգիտիմության բացակայութնունը փորձում է լրացել արտաքին խաղերով, բայց արդյունքում ՀՀ-ի շահերն են տուժում:
Նույնն էլ Ղարաբաղի հարցում է: Անորոշ ձևակերպումներ Ղարաբաղի շուրջ և շատ որոշակի զիջումներ` ի դեմս մայնդորֆյան հռչակագրի ստորագրման. ահա՛ Սերժի «նախաձեռնողականությունը»:
Սերժի շրջապատին կարելի է միայն հուշել, որ Նարիմանովին հասկացնեն հետևյալ պարզ բանը. երբ հանդիպում ես քեզ ոչ բարեկամ /մեղմ ասած/ երկրի ղեկավարների հետ, ապա մի քիչ զուսպ պահիր քեզ և ոչ թե հորթի հրճվանքով Էրդողանի ու Ալիևի ձեռքերը սեղմիր ու տեսախցիկների առաջ ջրիկացիր, ա՛յ չոփուռ: Ամոթ է: Հետո ինչ, որ Հայաստանին ձայնից չզրկելը Թուրքիան այնպես էր պաշտպանում` կարծես ցեղասպանոթյան չընդունման հարց էր քննարկվում ԵԽԽՎ-ում: Իսկ Թուրքիան հենց այնպես չէր պաշտպանում Սերժի ղեկավարած Հայաստանի` ձայնից չզրկվելու իրավունքը: Այդ ամենի «զրնգոցը» դեռ մենք կլսենք:
Թվում է, թե այս ամենը հաշվի առնելով հայաստանյան ընդդիմությունը պետք է հուպ տար Սերժին: Բայց ավաղ: Քանի որ հարթակային ընդիմությունը Լևոնն է, ուստի ոչ մի դիմադրության էլ Սերժը չի հանդիպի: Ո՛չ Թուրքիայի, ո՛չ էլ Ղարաբաղի հարցում Սերժն ու Լևոնը տարաձայնություններ չունեն: Ճիշտ է, Սերժը Լևոնի «թուրքական» հայեցակարգը աղավաղեց` պատմաբանների հանձնաժողովի գաղափարին կողմ արտահայտվելով, բայց նման «մանրունքների» ուշադրություն դարձնող չկա: Մարդիկ տեսնում են, որ Թուրքիայի մասով Լևոնը Սերժի դաշնակիցն է: Սա մեկ:
Երկրոդը: Ղարաբաղի մասով: Այստեղ էլ Լևոնն ու Սերժը քիրվայության գծի վրա են: Լևոնն ասում է եկեք դադարեցնենք հանրահավաքային ճնշումները, որպեսզի չխանգարենք Սերժին Ղարաբաղի հարցում: Լևոնի համար ղարաբաղյան հարցի իր մոտեցումը սևեռուն գաղափար է և միևնույն ժամանակ` ներքաղաքական պայքարի պասիվացման պատրվակ: Անցած տարվա հոկտեմբերին Տեր-Պետրոսյանն ասում էր, թե հեսա 2-3 ամսից Ղարաբաղի հարցում բեկումներ են սպասվում: Ո՞ւր է: Լևոնի նմանատիպ հայտարարությունները ձեռնտու են Սերժին: Վերջինս Լևոնի ֆոնին համարյա ազգային գործիչ է դառնում, այնինչ Սերժն իր «գենետիկական» ծագմամբ քիրվայականության կրող է:
Այնպես որ Սերժն ու Լևոնը սիամական երկվորյակներ են ու նրանց վեճը կերակրատաշտի մոտ կանգնելու շուրջ է : Հա, մեկ էլ ՙ7- գործի՚: Ու երբ այդ 7-ին էլ բաց թողնեն` Լևոնն էլ խոսելու բան չի ունենա:
Մովսես Կարապետյան
Հ.Գ.-1: Ես կրկին դիմում եմ լևոնականներին: Ո՞ւր է Լևոնը: Նրա փոխարեն բոլորը խոսում են, բայց ինքը չկա: Եվ դա բնական է: Լևոնականները ասում են, որ հեսա մարտի 1-ի տարելիցի օրը մի բան կլինի, բայց ասեմ, որ ոչ մի բան էլ չի լինի: Լևոնականներին մտերմաբար խորհուրդ կտամ իրենց գլխի ճարը տեսնեն: Լևոն Տեր-Պետրոսյանը թևակոխել է դեպրեսիոն լռակյացության կամ քաղաքական կլիմաքսի հերթական 10-ամյա փուլը և չարժե մի այդքան էլ սպասել` կրկին «Լե՛-վո՛ն, նախագա՛հ» գոռալու հաճույքը վայելելու համար:
Իմ կարծիքով, ի վերջո բոլոր լևոնականները /խոսքս վերնախավի մասին է, ժողովուրդն էլի փողոցում է մնալու/ կանցնեն Սերժի կողմը: Մանավանդ որ հիմնավորումը կա. Լևոնը տուն է գնացել, իսկ քանի որ Սերժն իրականացնում է Լևոնի ծրագրերը, ուստի լևոնականները որպես «գաղափարական» գործիչներ, «սկզբունքներից» ելնելով աջակցում են չընտիրին: Այդպես էլ լինելու է: Պարզապես հիմա այդ «7-ի գործն» է խանգարում, որպեսզի տղերքն ամբողջովին տրվեն սերժական քիրվայությանը: Իշխանությունները շատ հիմար են: Ի՞նչ խնդիր կա: Թող ազատեն այդ մարդկանց ու սկսեն «երկխոսությունը»: Լևոնենք հենց դա են ասում. ազատեք տղերքին ու եկեք բանակցենք: Հետաքրքիր է, ինչի՞ շուրջ են բանակցելու լևոնականները: Իրենք լավ գիտեն, որ Սերժը երբեք հրաժարական չի տա: Հետևաբար «երկխոսությունը» պետք է լինի «կոռմուշկայի» շուրջ, մանավադ որ համագործակցության «գաղափարական» մասն արդեն ապահոված է. Թուրքիա, Ղարաբաղ և այլն:
Պարզապես Սերժենք են ագահ: Ախր ինչ կլիներ, որ ասենք, Զուրաբյան Արարատը դառնար Կենտրոնի թաղապետ: Արոն ապացուցել է, որ լավ էլ կարող է ծառայել ավազակապետությանը: Թողնեիք, թող դառնար: Մեկ այլ լևոնականի մի բաժնի պետ տայիք ու վերջ: Տղերքի ուզածն էդ է:
Բայց Սերժը ուրիշ բան է հասկացել: Եթե նա առնի բոլոր լևոնականներին /իսկ դա դժվար չէ/, ապա իրական ընդդիմություն կառաջանա, իսկ դա ավելի վտանգավոր է, քան լևոնական աղանդի գոռգոռոցները հյուսիսային պողոտայում: Այնպես որ Սերժին ձեռնտու է լևոնական ընդդիմությունը` անշառ ու «գաղափարակից» Եթե Սերժի մոտ գերակշռի այս պատկերացումը, ապա Լևոնի կողքինները քաշվան: Նրանց ոչինչ էլ չի հասնի ու նրանք ատիպված կլինեն անընդհատ ասուլիսներ տալ ու ասել, որ հեսա տեսեք, թե ինչ ենք անելու: Ուրիշ ոչինչ:
Հ.Գ-2: Բայց ամեն դեպքում Սերժը ճիշտ կանի մի երկու գործ տա լևոնականներին: Օրինակ Հովհաննես Հովհաննիսյանն, իմ կարծիքով, դեմ չի լինի: Ստեփան Դեմիճյանն էլ ակնարկում է, որ ուզում է Երևանի քաղաքապետ դառնալ: Թողեք, թող դառնա: Ի՞նչ վնաս պիտի տա: Ստյոպիկը քաղաքապետարանից դուրս կգա ու սահմանադրականի ճանապարհով տուն կգնա: Ստյոպիկն անշառ կենդանի է: Այդ ժամանակ Լևոնը կմնա Զուրաբյան Լյովիկի /որովհետև պիոներիկի տեսք ունեցող Լյովիկին ոչ ոք, ոչ մի բան չի առաջարկի, քանի որ նրան նույնիսկ իր տիկին Շողերն արդեն ոչինչ չի առաջարկում/ անիմաստ ասուլիսների ու Գռզոյից ստացվող փողերի հույսին:
Կրկնում եմ` Լևոնը մտնում է հերթական 10-ամյա կլիմաքսային, դեպրեսիոն-լռակյացության փուլ և բոլոր լևոնականները իրենց գլխի ճարը պիտի տեսնեն:
Օրինակ, Հրանտ Բագրատյանը ժամանակին ձգտում էր դառնալ վարչապետ Անդրանիկ Մարգարյանի խորհրդականը: Եվ կդառնար, եթե Մարգարյանը հանկարծամահ չլիներ /ի դեպ, Անդրանիկ Մարգարյանը մահացավ շատ կասկածելի հանգամանքերում և շատ կասկածելի պահի, որից միայն Սերժն օգտվեց, բայց սա մի առանձին հոդվածի թեմա է և շուտով կներկայացնենք ձեր դատին/: Եվ 2008-ին Բագրատյանն արդեն ոչ թե կքննադատեր ռոբերտասերժական տնտեսական քաղաքականությունը, այլ ընդհակառակը` թվային աճպարարություններով կօգներ Սերժին նախագահական ընտրությունների ժամանակ: Այնպես որ երբեք մի ասեք երբեք:
Միայն նոր տիպի քաղաքական մտածողության մադրիկ կարող են իրական ընդդիմություն լինել Սերժի ավազակապետությանը: Բլոգի մոր ընթերցողները իմ` նոր սերնդի հետ կապված գաղափարը հաճախ պատկերացնում են երիտասարդների տեսքով: Ես միայն երիտասարդներին ի նկատի չունեմ: Կարևորը նոր ու ժամանակակից մտածողության կրողներ լինեն մարդիկ և վաղվա Հայաստանը այդ մարդիկ պիտի կառուցեն: Հիմա ջրերը պղտոր են ու քաքը հայտնվել է ջրի երեսին: Բայց ամեն ինչ իր տեղը կընկնի և Նոր Հայաստանը մենք կունենանք:

մնում «Բարգավաճի» խմբակցության ղեկավարին, քան իր հաստ վզին փողկապ գցելն ու ոչ հրապարակային հակաքարոզչությունն ընդդեմ Սերժի: Այս գործում Դոդն ու Մուկը միասին են հանդես գալիս: Դոդենք հիմա ակտիվ «վերբովկայով» են զբաղված: Ահել ու ջահել` բոլորին հավաքում են: Տեսեք-տեսեք. դոդենք սեթևեթում են, թե վարչապետ չեն ուզում, ընդդիմադիր դառնալ չեն ուզում, չգիտեմ էլ եսիմ ինչ չեն ուզում: Բա ո՞ր չեք ուզում, ապա ինչու՞ եք տիեզերական աղմուկ բարձրացրել ձեր առաջիկա համագումարի շուրջ: ագոն դրանով երևի ուզում է ցույց տալ, որ կարող է կծել իշխանությանը: Բայց բոլորն էլ գիտեն /այդ թվում և Սերժը/, որ հաչան շունը չի կծում: Այսինքն, Դոդի «նուրբ» PR-ը ոչ մի արդյունք չի տա:
Եթե Դոդն ուզում է փրկվել Սերժի ու Սաշիկի ագահությունից, ապա պետք է գնա ու մտնի Լևոն Տեր-Պետրոսյանի տակը ու իր փողի մի մասով ֆինանսավորի կոնգրեսին: Այլապես Լևոնը կարող է «պաուզա» տալ, իսկ Սերժն էլ ընդդիմությունից դիմադրություն չզգալով կսրի իր դանակն ու կընկնի Դոդի ջանը: Պարզապես Դոդի կողքի ջահելներն են մեղք: Հերթական անգամ քցվելու են ու մուֆթա տեղը ընկնեն Սերժի «չոռնի սպիսոկը»: Դոդերն ու մյուսները եթե ուզում են փրկվել, ապա պետք է աջակցեն ընդդիմությանը և հեռացնեն ադրբեջանական ԿԳԲ-ի գործակալ, «Նարիմանով» ծածկանունով Սերժ Սարգսյանին:
Այժմ եկել է Դոդի` Գռզոյին օգնելու պահը: Եթե Գագոն դոդ չէ, ապա պահը ճիշտ պետք է գնահատի: Այլապես պեդոֆիլ վարչապետ Տիկոն մի օր էլ իր մոտ կգա ու Դոդի աշխատողներին կասի, թե մենք ձեզ բան չենք ուզում անել, մեր նպատակը ձեր տիրոջ` Դոդի հարցերը լուծելն է: Պեդոֆիլն, իհարկե, այդ ամենը կանի, որպեսզի ճանապարհ հարթի Սերժի փեսա Միշիկի համար` դեպի Դոդի բիզնես: Պեդոֆիլին հենց նման բաներ անելու համար էլ բերել են: Հենց այդ ամենը ավարտվեց` պեդոֆիլին Սերժը կուղարկի Նավասարդ Կճոյանի մոտ` մոմ ծախելու: Ի դեպ, մոմ ծախելը Հայ Առաքելական եկեղեցու ամենաեկամտաբեր բիզնեսներից է:
Արեմն Վարդանյան
Հ.Գ. -1: Նորաթուխ և հնաբնակ բարգավաճականններին հուշենք, որ իրենց էդքան էնտուզիազմով Դոդի բախչեքը չգցեն: Մեկ է, Դոդի հարցերն արդեն լուծված են: Ուզում է Չինաստանի կոմկուսը` Բրյուս Լիի ձեռքը բռնած գա, ուզում է Խոռվաթիայի պատվիրակությունը` այդ երկրի ֆուտբոլի ազգային հավաքականի հետ մասնակցի Դոդի համագումարին: Միևնույն է Դոդի կրակած մազերը խուզելու են: Ու դեռ հայտնի չէ, թե ագոն ինչից շատ կվշտանա`սեփականության, թե այդքան խնամքով շիթիլած մազերի կորուստից:
Հ.Գ. -2: Բայց Մուկը ոնց որ թե էլի պլստալու է: Սեփական խնամուն ուրանալը մի մեծ բան չէ` բոլոր իշխանություններին ծառայած մխչյանցու համար: Մանավադ որ դոդենք, երբ որ մկան ծակ ման գան` փրկվելու համար, բնականաբար, միայն Մուկը կարող է այդ ծակը մտնել: «Նա տո ի Մուկ», որպեսզի ծակերը մտնի:

Դոդի Գագոյի լրջանալու պահը

Այժմյան իր գոյությամբ Դոդի ագոն պարտական է ռզոյին: Ընդհանրապես Դոդի ու Գռզոյի ճանապարհները հաճախ են «ստիկովկա» լինում:
90-ականների սկզբին հենց Խաչատուր Սուքիասյանն էր, որ Դոդին վաճառեց Աբովյանի գարեջրի գործարանը և ֆրանսիական «Քաստելի» հետ Դոդը սկսեց «պիվա» ծախել ու փող կուտակել: Հիմա արդեն Գռզոն անկախ իր կամքից է փրկել /առայժմ/` մազերը կրակել տված ու բտած չոբանի շան տեսք ունեցող Գագիկ Ծառուկյանին:
Բանն այն է, որ 2007 թվականին «Բարգավաճ Հայաստան» նախագիծը տապալվեց: Սերժն ամբողջությամբ վերցերց խորհրդարանը և միայն Քոչարյանի առկայությունն էր նրան ստիպում գնալ կոալիցիայի: Բայց Սերժը չէր մոռացել, որ բարգավաճականները և անձամբ պարոն Դոդը /չհաշված Ծառուկյան մայրիկին/ Սերժին ու հանրապետականներին կզզացնելու խոստում-կոչերով էին մարդկանց հավաքում ու մեղադրում էին Սերժին բոլոր հնարավոր մեղքերում: Շարքային բարգավաճականներն ավելի շատ ու ավելի թունդ էին հայհոյում Սերժին, քան 2007-ին ընդդիմություն աշխատող Արթուր Բաղդասարյանն ու դատարկագույն Րաֆֆին` իր «ժառանգությունով»: Մյուս ընդդիմադիրներն էլ առանձնապես Սերժի հավերին քշա չէին ասում:
Եվ ուրեմն Սերժը հասկանում էր, որ չի կարելի շանս տալ «Բարգավաճին» Դոդն էլ իր հերթին էր հասկանում, որ եթե Սերժը ձիու վրա եղավ, ապա իր ախպեր Սաշիկի պատմությունը կրկին մեյդան են հանելու ու իրեն չոքացնեն «պա պոլնոյ պռագռամմե»: Ու Դոդին իրոք կչոքացնեին, եթե 2008-ի նախագահականում իր թեկնածությունը չառաջադրեր Լևոն Տեր-Պետրոսյանը: Սերժի ուշադրությունն արդեն ՀՀ առաջին նախագահն էր: Ընտրություններից հետո դռբի տակ ընկավ լևոնական գործարար Խաչատուր Սուքիասյանը: Այսինքն, Դոդին «մորթելու» օպերցիան չկայացավ կամ ավելի ճիշտ` հետաձգվեց: Այս պահին «մորթվում» է Գռզոն: Բայց դա չի նշանակում, որ Դոդին մոռացել են:
Այժմ, երբ Տեր-Պետրոսյանի շարժումը հարաբերականորեն պասիվացել է, Սերժը կրկին հիշել է, որ մի լավ «խոզի բուդ» կար` «մսացու»: Այսինքն «Դոդ» օպերացիան կարող է հիմա սկսվել: Գռզոն պարզապես հետ էր գցել «Դոդ» օպերացիայի իրականացումն ու այդքանով փրկել Մկան խնամուն:Դոդն էլ է հասկանում, որ իր «խորոված» լինելու պահը մոտենում է ու խառնվել է իրար: Սակայն այս անգամ էլ, կարեծես, Դոդին ֆիասկո է սպասվում, ինչպես որ 2007-ի ԱԺ ընտրությունների ժամանակ: Բայց դե այլ բան չի

Գործարք` Ղարաբաղի շուրջ

Ակնհայտ է, որ ԵԽԽՎ-ում Հայաստանին ձայինց չզրկելը գին ունի: Եվրոպացիները շատ նրբաճաշակ են: Նրանք ռուսների պես չտես չեն, որ Քոչարյան Ռոբին աջակցելու համար երկաթգծերը կամ էներգետիկ համակարգը խլեն Հայաստանից: Եվրոպացիները գազատարով են հետաքրքրված: Այն գազատարով, որը ադրբեջանի միջոցով պիտի եվրոպացիներին ապահովի այլընտրանքային գազով` անկախ Ռուսաստանից: Ալիևը շատ լավ ըմբռնել է իրավիճակի նրբությունն ու սկսել է մեծ առևտուրը: Իսկ առևտուրը ներառել է Լեռնային Ղարաբաղը: «Գազատարը` ձեզ, Ղրաբաղը` մեզ» սկզբունքով Ալիևն սկսկել է իր դիվանագիտական խաղերը: Եվրոպացիներին ու ամերիկացիներին ասվում է, որ եթե ուզում եք «Նաբուկոն» հասնի Եվրոպա, որպեսզի ռուսները գազի մոլոպոլ մատակարար չլինեն, ապա պետք է Ղարաբաղի հարցեը լուծեք ի օգուտ մեզ: Նույն Իլհամը ռուսներին ասում է, ոչ եթե ուզում եք Եվրոպայի հետ գազային ամուսնություն չկնքեմ, ապա լուծեք Ղարաբաղի հարցն ի օգուտ մեզ: Այիսնքն, Ադրբեջանը երկակի խաղ է վարում ու այդ խաղերում իր շահը նույնն է` Ղարաբաղ:

Հիմա եկեք տեսնենք, թե ինչ քաղաքականություն է վարում Սերժ Սարգսյանը: Սերժի նպատակն իշխանությունը պահելն է: Այսինքն` ի տերբերություն Իլհամի` Սերժն անձնական խնդիրներ է լուծում: Եվրոպացիք էլ, ռուսներն էլ հասկացել են Սերժի «մելկիությունը» և երկուսն էլ ճնշում են Մարտի 1-ի արդյունքում նախագահ կարգված Սերժին, որպեսզի Ալիևի հետ գործարքի գնան: Եթե Ալիևը Ղարաբաղն է ուզում արևմուտքից ու ռուսներից, ապա Սերժը նույն գերխաղացողներից սեփական լեգիտիմությունն է ուզում ստանալ` պատրաստ լինելով զիջել Ղարաբաղը, որովհետև լեգիտիմության ճանաչման այլ գին Սերժը չունի տալու: Այսինքն` Սերժը պետական դավաճանությամբ է զբաղված: Ու սա տեսնելով է, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը դադարեցրել է հանրահավաքները, որպեսզի չվտանգվեն մեր պետության շահերը: Լևոնը Սերժի պես ղումարբազ չէ, որ երկրի շահերը տանուլ տա միջազգային ատյաններում: Եվ սխալվում են բոլոր նրանք, ովքր գտնում են, թե Լևոն Տեր-Պետրոսյանի շարժումը թուլացել է: Ո՛չ, չի թուլացել: Այժմ վտանգավոր վիճակ է ստեղծվել: Երբ ասում էի, որ ՀՀ-ն պետք է զրկվի ԵԽԽՎ ձայնի իրավունքից` դա ինձ համար նշան կլիներ, որ Սերժը Ղարաբաղի հարցում գործարքի չէր գնացել: Բայց երբ պարզվեց, որ ԵԽԽՎ-ն չի պատժում Հայստանին` ես հասկացա, որ Սերժը աճուրդի է հանել Ղարաբաղը ու որպեսզի չմատնի իրեն` Ալիևի ու Էրդողանի հետ հանդիպման ժամանակ շարունակ ժպտում էր թեթևսոլիկի պես, իսկ թուրքն ու ադրբեջանցին լուրջ դեմքով վայելում էին ՀՀ նարկոման նախագահի հող հանձնող ներկայությունը:

Լուսինե Թորոսյան

Մարտի մեկից սկսած համաժողովրդական շարժումը նոր թափ կհավաքի ու Լևոնը, գալով իշխանության, նույն Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ կգնա արժանապատիվ հարաբերությունների, այլ ոչ թե դավաճանության:

Տիկոյի ոսկու տենդը

Նախաբան

Հարգելի ընթերցողներ, երեկ մենք հոդված չկարողացանք տեղադրել զուտ «կազմակերպչական» խնդիրների պատճառով: Ինչպես գիտեք ես չորեքշաբթի օրը լպրծուն Մենուային ժամադրել էի Ստեփանակերտում: Մովսես Կարապետյանին էլ համոզեցի, որ գա: Սպասում էինք, որ Մենուան մի որևէ իր նման լպրծունի հետ կներկայանա: Բայց, ինչպես և ենթադվում էր, Մենուայի «պամպերսը» բավական ծանրացել էր և նա չեկավ հանդիպման: Չեկավ` չեկավ. «պամպերսն» իր գլուխը: Քյար մնաց Մովսեսի Ղարաբաղ գալը ու ես էլ, որպես իսկական ղարաբաղցի, առաջարկեցի Մովսեսին` գնալ Ստեփանակերտով ման գալու, իսկ հետո էլ «պօ կառաբախսկոմու» պատիվ անելու: Մովսեսի այն խոսքերը, որ Լուսինեն հաջորդ օրվա համար հոդված չի գրելու և լավ կլինի մի հոդված տեղադրենք ու հետո նոր գնանք ֆռալու` ես չընդունեցի: Ու հինգշաբթին մնաց առանց հոդվածի: Այդ առումով հայցում եմ մեր ընթերցողների ներողամտությունը:
Ինչ մնում է Մենուային, ապա ասեմ, որ իմ ասած շաբաթ օրը ուժի մեջ է: Ղարաբաղ գալուց լպրծունը վախեցավ: Հիմա տեսնենք Երևանում ինչպես է իրեն պահելու:
Եվս մեկ բան. մեր ղարաբաղյան «վոյաժից» տուժել էր նաև «մեկնաբանությունների» մասը: Մենք պարզապես չէինք կառավարում բլոգը և երբ կիսահոգնած վիճակում մեկնաբանությունները առանց ստուգելու տեղադրեցինք` պարզվեց, որ այնտեղ հայհոյանք կա: Մենք իհարկե, դրանք հանցեինք և հաճույքով հասցեագրում ենք ուղարկողին: Խոստանում ենք, որ էլ նման անպատասխանատու պահվածք չենք ունենա: Բայց դե հասկանում եք, ընկերս հազարից մեկ Ղարաբաղ է եկել, մի օր էլ կարելի է, Նառայի ասած, «չէպէ» ունենալ: Իսկ ներքևում արդեն կարող եք ծանոթանալ իմ նոր նյութին: Կարծում եմ հետաքրքիր կլինի:

Տիկոյի ոսկու տենդը

Հիմա արդեն պարզ է դառնում, թե ինչու էր ԿԲ նախագահ աշխատած տարիներին այժմյան վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը բավական էժան վաճառել ՀՀ ոսկու պաշարները:
Օրերս այդ պեդոֆիլն այցելել էր ոսկու շուկա, որից հետո սկսեց խոսել այն մասին, թե իրեն նամակ են գրել ոսկու շուկայի աշխատողները և բողոքում են տիրոջից: Իսկ տերը «Վաղարշ և որդիներ» ընկերության ղեկավար Վաղարշն է:
Նախ այդ ընկերության մասին: Ասում են, թե այդտեղ փայատեր է տխրահռչակ Խոսրով Հարությունյանը, իսկ կազմակերպությունն այդ հանդիասնում է ՀՀ ոսկու ներկրման մոնոպոլիստը: Եվ ուրեմն, եթե պեդոֆիլ Տիկոն որոշել է գրոհել Վաղարշի վրա, ապա հետևյալ պատճառները կարող են լինել.
1. Խոսրովին «քցում» են` իշխանությանը վատ քծնելու ու մարտական բեղերը ոչ պատշաճ կերպով օգտագործելու համար: Բայց դա քիչ հավանական է: Խոսրովը «մեռավ» իշխանությանը քծնելով ու հեռուստաէկրանների վրա թքելու միջոցով իրենց զայրույթն արտահայտող հեռուստադիտողներին իր «պադոշ» երեսը դեմ տալով: Այս տարբերակը քիչ հավանական է: Կրկնեմ` Խոսրովը «ամենադիշովի» պատվերները անմռունչ կատարում է և օր ծերության քաղաքական պուտանկութուն անում հասարակության աչքի առջև ու իր հացը վաստակում է «արդարաբար»:
2. Քանի որ Տիգրան Սարգսյանի «Լիսկա» օպերացիան անհաջող ավարտվեց /պեդոֆիլին փչացրին ու ցույց տվին իր տեղը «վոզլե պառաշի»/` ուստի Տիկոյին մի սյուժե էր պետք, որտեղ ինքը Ռեմբոյի ոճով գրոհում է չար սեփականատիրոջ տարածք ու փրկում գերի ընկածներին /առևտրականներին/: Ու քանի որ Տիկոյի թուրը միայն Խոսրովի բիզնեսի վրա կարող է թափ տրվել, հետևաբար, թիրախ էր ընտրվել ոսկու շուկան: Բայց այս սցենարն էլ քիչ հավանակն է: Ճիշտ է Խոսրով Հարությունյանը ժամանակին Տիկոյի մոտ քարտուղարուհի է աշխատել /երբ Սարգսյան Տիկոն ԱԺ-ում հանձնաժողովի նախագահ էր/ և կարող էր Տիկոն իր նախկին քարտուղարուհուն խնդրել, որ հիմա էս է պետք, բայց դե դժվար Խոսրովը թույլ տար պեդոֆիլին իրեն այդպես «չուլ» սարքել: Մնում է երորդ տարբերակը:
3. Իրականում որկու շուկայի տիրոջ փոփոխություն է նախատեսվում: Երբ ԿԲ նախագահ Տիգրան Սարգսյանը վաճառում էր ՀՀ պահուստային ոսկիները` ոսկու 1 ունցիայի գինը միջազգային շուկայում 365 դոլարի կարգի էր: Այժմ 1 ունցիան արժե ավելի քան 900 դոլար: Իսկ երբ հաշվի ենք առնում այն հանգամանքը, որ ՀՀ ոսկու պաշարների վաճառողն ու գնորդը նույն Տիկոն է եղել, ապա արդեն հասկանալի է դառնում, որ ոսկու հարցում պեդոֆիլն անձնական շահագրգռվածություն ունի` մեկին երեք: Բանն այն է, որ ՀՀ ոսկիները վաճառվել են, իբր թե, օտարերկրյա կազմակերպության միջոցով, որը բորսայական սակարկությունների մասնակից է: Նկատենք, որ ՀՀ ոսկիների գնորդը գրանցված է եղել օֆշորային գոտում, իսկ հիմա այդ կազմակերպությունն այլևս գոյություն չունի: «DEP GROUP» կազմակերպությունն է եղել ՀՀ ոսկիների գնորդը, որը գրանցվել էր ՀՀ ոսկու գնումից 5 օր առաջ և անմիջապես էլ լուծարվել էր, երբ գործարքն արդեն կայացել էր: Ակնհայտ է, որ այդ կազմակերպությունը հայաստանյան ծագում ունի և ակնհայտ է, որ Տիգրան Սարգսյանը չէր կարող անմասն լինել այդ ամենից կամ գոնե չիմանար, թե ինչն ինչոց է: Ու հիմա, երբ արդեն Տիկոն որոշել է Հայաստան բերել ոսկիներն ու վաճառել և մենաշնորհային հարաբերականորեն էժան գնով «զախվատ» անել ոսկու շուկան` պարզվել է, որ «Վաղարշ և որդիներ» ընկերությունը ոսկու մենաշնորհային ներկրողի կարգավիճակ ունի: Ու դրանից հետո սկսվել է գրոհը Վաղարշի վրա: Բայց Տիկոն տվյալ դեպքում հաչող շան կարգավիճակ ունի: Սերժի պարագայում Տիկոյին մանր գրոշներ են հասնելու: Իրականում Տիկոն հարթում է Սերժի եղբայր Սաշիկի մուտքը ոսկու շուկա: Իսկ մնացածն արդեն հեքիաթներ են. նամակներ ոսկու շուկայի աշխատողներից, վատ աշխատանքային պայմաններ և այլն: Դա Տիկոյի «դիշովի» պոպուլիզմն է:
«Ա Պոլշա՞»՝ կհարցնեք դուք: Այսինքն`«Բա Խոսրովը՞»: Խոսրովին ոսկու շուկայից կհանեն ու լավ էլ կանեն: Խոսրովին արդեն վաղուց կոմպենսացրել են. տղային նշանակել են Հայկական զարգացման գործակալության ղեկավար: Դա մի կառույց է, որը ՀՀ տնտեսության զարգացմանը ոչ մի օգուտ չի տալիս, բայց պետությունից ահագին փող է ստանում: Հիմա Հարությունյանների ընտանքիը թող այդքանով բավարավի: Ի՞նչ ա եղել որ: Բացի այդ, Խոսրովը հանքեր ունի, գազի գործ է անում: Հերի՞ք չէ: Իհաչկե հերիք է: Պարզապես իշխանությունները պետք է միջամտեն, որ Խոսրովի «նալոգների» չափը, որոնք նա մուծվում է ոչ անհայտ Թևոսիկին` պակասեցվի, քանի որ ոսկու բիզնեսն այսուհետ ոչ ևս է լինելու կրծկալների սիրահար Խոսրով Հարությունյանի համար: Մի խոսքով Խոսրովի հարկային բեռը պիտի թեթևացնել և նա Թևոսիկին պիտի քիչ մուծվի և վերջ: Խոսրովի քծնանքների գինը դա պիտի լիներ և հետո սրանք շատ «նագլի» իշխանություն են: Իրենց քծնողներին ու ծառայողներին օգտագործում ու շպրտում են: Մեկին մի քիչ շուտ, մեկին մի քիչ ուշ: Հարցրեք Տիգրան Ուրիխանյանին` կասի: Մի երկու ամսից Իշխան Զաքարյանին հարցրեք` նա էլ կասի: Այնպես որ բոլոր ծառայամիտների ճակատագիրն էլ անփառունակ վախճանն է լինելու: Ուղղակի դժվար է պատկերացնել, թե ինչ կլինի Սերժի, իր փեսա Միշիկի ու Սաշիկի հետ /իրա Սարգսյան Տիկոյով/, երբ նրանք իշխանություն չլինեն: Էս խոսրովներն ու մյուս «դիշովկեքը» ավելի շուտ կհոշոտեն նրանց, քան եկող ուժերը:
Արեմն Վարդանյան
Հ.Գ.: Ոսկու շուկայի վերաբաժանման հարցում մի շատ կարևոր «նյուանս» կա: «Վարղարշ և որդիներ»-ի փաստացի տերը, այսինքն ՀՀ ներմուծվող ոսկու մենաշնորհատերը Քոչարյան Ռոբն է: Այսինքն Սերժը գիտեր, թե ում վրա է քսի տալիս պեդոֆիլ Տիկոյին: Էդ Տիկոյի համար էր նորություն, որ ոսկու մենաշնորհային ներկրողը Ռոբն է` Վաղարշի միջոցով, բայց Սերժը հո տեղյակ էր ամեն ինչից: Ուրեմն ևս մեկ անգամ հաստատվում են այն լուրերը` ըստ որի Սերժն ու Ռոբը «հագած» են: Սա վատ չէ: Թող խժռեն միմյանց: Դոդի Գագոն ներսից է տեսնում այդ գզվռտոցն ու վախեցած սկսել է սեփական քարոզչությունը: Բայց տարբերակ չկա: Դոդն էլ է «մորթվելու» եթե, իհարկե, մինչև այդ Լևոն Տեր -Պետրոսյանը բոլորին միասին չմտցնի ծակը:

Արամ Աբրահամյան. լրագրո՞ղ, թե՞ խոպանչի

Ես թերթեր չեմ նայում: Լուրերին հետևում եմ հիմնականում ինտերնետով: Բայց «Առավոտ» օրաթերթը գնում եմ կրպակից: Գնում եմ այն պատճառով, որ նախ թերթ կարդալու սովորությունը չկորցնեմ, համ էլ այդ թերթի էջերի կառուցվածքով հասկանամ, թե մի քանի տիրոջ ծառա դարձած «Առավոտ»-ի գլխավոր խմբագիր Արամ Աբրահամյանի տերերն ի՞նչ պատվերներ են իջեցրել և ի՞նչ դոզայով:

Անկեղծ ասած «Առավոտը» ամենապուտանկա թերթերից է: Իշխանական, թե ընդդիմադիր թերթերի մոտեցումները հստակ են: Թողնենք այն հարցը, թե ո՞վ է ճիշտ: Խոսքն այլ բանի մասին է: Իբր թե անաչառ լրատվություն տալու անվան տակ` Տեր-Պետրոսյանի նախկին խոսնակ Արամ Աբրահամյանը գռդոն է անում: Արամը «շուստրիաբար» իրեն ընդդիմադիր մտածողի տեղ է դրել. Լևոնի խոսնակ է եղել, Ա1+-ում է աշխատել և այլն: Այդ «ատրիբուտները» օգնում են Արամին փող աշխատել և դա ներկայացնել որպես անաչառ և բազմակողմանի լրատվություն:

Շատերը գիտեն, որ Արամը 2008-ի նախագահական ընտրությունների ժամանակ Սերժին էր ծախվել: Ճիշտ է Լևոնին էլ էր էջեր տրամադրում դյուքանչի Արամը, բայց դա կապ չունի: Արամի վրա դրված էր Լևոնին «տակտիչնի» փչացնելու խնդիրը: Իմ կարծիքով, դա ավելի ճղճիմ վարքագիծ է, քան ասենք «Հայոց Աշխարհ» օրաթերթի մառազմները: Արամը հիմա սնվում է Սերժից, Մուկից, Դոդի Գագոյից, Մանուկյան Անդրանիկից ու էլի շատ-շատերից, որոնց մասին, միգուցե, ես չգիտեմ: Արամն իհարկե, կուզենար ֆռռացնել իր «պապաներին», բայց կլիենտներն այնքան քյարթու են, որ արտաքինից Արմեն Աշոտյանին /առանց ակնոցի/ հիշեցնող Արամ Աբրահամյանը ստիպված թուլանում և հաճույք է ստանում: Բայց երևի Արամն էլ էր զգացել, որ չափն անցնում է և Դոդի Գագոյին` բանակի օրվա առթիվ, հունվարի 29-ին առաջին էջում մեծ նկարով գովերգելով` կողքը մի խմբագարական բացատրագիր էր ներկայացրել, որպեսզի արդարացներ Դոդից սնվելու իր քայլը: «Դա նորմալ, քաղաքակիրթ բիզնեսի ձև է, որքան շատ լինի այդպիսի գովազդը լրատվամիջոցներում, այդքանով նրանք ազատ կլինեն և կախվածություն չեն ունենա «սև», չվերահսկվող գումարներից, քանի որ հենց այդ գումարներով են ուղղորդվում «ոչ գովազդային», բուն լրագրողական նյութերը»,- իրեն էշի տեղ դրած ու ընթերցողների ականջներից «լափշա» կախելու մտադրությամբ գրում է Արամ Աբրահամայանը:

Դոդի Գագոյի բուլդոգային տեսքը եռաբլուրի ֆոնին գովազդելը արդարացնելու համար` Դոդի Արամը նաև երկար-բարակ բացատրում է, որ իրեն չի հետաքրքրում, թե ով և ինչ գովազդ է բերել, որ իրեն միայն տեղեկացնում են տնօրինությունից, թե որ էջերն են զբաղված գովազդով: Ինչպիսի՜ կառավարման կուլտուրա, ինչպիսի՜ լիբերալիզմ Դոդի Գագոյի ոչ պաշտոնական մամուլի խոսնակ /էդ Դոդը քանի՞ խոսնակ ունի/ Արամ Աբրահամյանի կողմից: Պատկերացնո՞ւմ եք, Արամիկը չի հետաքրքրվում, թե ո՞վ է գովազդատուն. վճարիր և դու «Առավոտի» 1-ին էջում կլինես: Հետաքրքիր է, եթե Իլհամ Ալիևը Ղարաբաղը հանձնելու կոչով դիմի հայ ժողովրդին, կամ թուրքերը պատվիրեն Աթաթուրքի նկարը «Առավոտի» 1-ին էջում, ապա Արամը դարձյալ միայն R նշանը կդնի ու կգովազդի Իլհամին կամ Աթաթուրքին, թե՞ ոչ: Կամ եթե մեկը փող տա ու պատվիրի նույն Արամ Աբրահամյանի նկարը` պրժեվալսկու ձիու հետ սեռական կապ ունենալիս /ձին` վերևից/, ապա Ա. Աբրահամյանը կրկին ընդամենը կճշտի տնօրինությունից, թե որքան տեղ է զբաղեցնում պրժեվալսկու ձին ու ինքը և որ էջում են լինելու կադրերը, որպեսզի ուրիշ էջերում ինքը «հավասարակշռված» լրատվություն ներկայացնի: Սա արդեն վտանգավոր բան է: Մարդն ասում է փող տուր` ինչ ուզում ես արա: Ու սրանք հասարակական կարծիք են ձևավորում: Արամը լավ գիտի, որ իր Դոդը բանակի հետ կապ չունի: 88-ի շարժման ժամանակ Դոդի Գագոն կամ միլիցիայի սերժանտ էր, կամ էլ արդեն հասցրել էր դատվել բռնաբարության հոդվածով: Ու հիմա էդ կենդանուն դնել թերթի 1-ին էջում ու մի բան էլ ընթերցողներին հիմարի տեղ դնելով բացատրել, թե դա բիզնեսի արդար ձև է` կներեք, մեծագույն անբարոյականություն է: Իսկ Դոդի PR-ով զբաղվողներին էլ հուշենք, որ էդ կենդանուն սպիտակ - զոլավոր բոթասներով ու սափրագլուխներով շրջապատված մի՛ տարեք Եռաբլուր, ա՛յ ղամմազներ: Հայրենիքի համար զոհվածների շիրիմների վրա սեփական քարոզչությունն եք անում, ա՛յ բոզի տղերք:

Էս ու՞ր հասավ մեր երկիրը. բռնաբարության հոդվածով դատվածը խոսում է մեր բանակի, զոհված տղերքի մասին: Ռոբի ու Սերժի կերած քաքերն է սա, որ ամբողջ երկիրը դարձրին դոդաստան ու հիմա Դոդը մտածում է, թե ումի՞ց է պակաս ու արդեն քարոզարշավ է սկսել` նախագահ է ուզում դառնալ: Մարդիկ գնան զոհվեն, իսկ Դոդի նմանները այդ տարիներին աղջիկ բռնաբարեն ու տնտեսություն թալանեն, և հետո գան զոհվածների շիրիմների վրա ինքնագովազդ անեն, իսկ Արամ Աբրահամյանի նմաններն էլ իրենց թերթի առաջին էջերին տան էդ գոմեշին: Էս ու՞ր հասանք:

Հիմա, իբր թե կրթված ու բարեկիրթ արամաբրահամյաններն ինչո՞վ են տարբերվում քաղաքական պուտանկա նաիրազոհրաբյաններից, անգրագետ շմայսներից, պեդոֆիլ տիկոներից ու մյուսներից: Ոչ մի բանով: Հետո էլ մեր ընթերցողներից ոմանք քննադատում են մեզ, թե ինչու ենք նման ոճով գրում կամ զարմանում են, թե ինչո՞ւ ժողովրդի մոտ հավատ չի մնացել: Որովհետև բոլորն էլ տեսնում են էն, ինչի մասին ես արդեն գրեցի: Հարիֆ չկա` ինչպես կասեր Վանո Սիրադեղյանը: Ի դեպ, Վանոյի մեծ մեղքն է, որ ժամանակին ծնեց ու սնեց Արամ Աբրահամյանի «Առավոտը»:

Եվ վերջում կրկին դիմում եմ դոդենց. ազատամարտիկների շիրիմների վրա էլ «աչոկներ» չհավաքեք, ա՛յ ոչխարներ: Գնացեք ուրիշ տեղ արածեք: Սրբություններին ձեռք չտաք:

Արմեն Վարդանյան