Սերժը թամաշա է նախաձեռնել

Ադրբեջանական ԿԳԲ-ի սան և մարտի 1-ի շնորհիվ նախագահ աշխատող Սերժ Սարգսյանը տարերքի մեջ է: Ղարաբաղյան թեմայով թամաշա է կազմակերպվել նախագահականի պավերով:
Սերժ Սարգսյանի հետ խելք-խելքի տալու ու ղարաբաղյան թնջուկը լուծելու են հրավիրվել ՀՀ-ում գրանցված կուսակցությունների ղեկավարները: Ոչինչ, որ 70-ից ավելի կուսակցություններից 60-ը թղթի վրա միայն գոյություն ունեն: «Զատո» Սերժը կասի, թե ինքն, ըստ էության, հասարակության բոլոր շերտերի հետ է հարցը քննարկում: «Բա կուսակցությունները չե՞ն հասարակության ներկայացուցիչները»,- մի առիթով երևի հետագայում կասի նա` դեմքի անհասկանալի հարցական նշանով ու անպայաման 2 «ռազմեր» մեծ կոմուֆլյաժը հագին:

Սերժն այսօր երևի կփորձի իր հետ հանդիպման վազած կուսակցությունների ղեկավարներին մի ղազագիր ստորագրել տալ, որպեսզի հետագայում ասի, թե իր զիջումները համընդհանուր «ադաբրյամսի» է արժանացել: Հնարավոր է, որ ոչ մի թուղթ էլ չստորագրվի: Այդ դեպքում Սերժի նպատակը կլինի արտաքին աշխարհի համար ակտիվ գործընթացի իմիտացիայի ապահովումը:

Կուսակցությունների ղեկավարներին քննարկման հրավիրելով, Սերժը այլ նպատակներ էլ է հետապնդում. 1. եթե գան` ուրեմն ընդունում են իր` նախագահի աթոռին նստելու իրավունքը, 2. եթե չգան` ինքը հետագայում կասի, թե` տեսեք քայլ եմ անում երկխոսելու, բայց ինձ ընդառաջ չեն գալիս:

Այս ամենը մեզ չէր հետաքրքրի, եթե մի էական հանգամանք աչքի չզարներ: Մոսկովյան հռչակագրից հետո, չգիտես ինչու, միայն Սերժն է հանրային քննարկումների կազմակերպման խոստումներ տվել եվրոպաներին ու մեր հանրությանը: Հետաքրքիր է, այդ ինչո՞ւ Իլհամ Ալիևը հանրային քննարկումներ չի խոստանում ու չի կազմակերպում: Եթե Սերժն է հանրային լսումներ իրականացնում, ուրեմն մեզ պարտվողականության նախապատրաստելու խնդիր կա: Հակառակը չի լինում: Եթե ասենք որոշում կայացվեր , որ ԼՂՀ-ն ու ազատագրված 7 շրջանները մնում են հայկական կողմին, ապա այդ դեպքում հայ հանրությանը նախապատրաստելու խնդիր չէր լինի: Հո չէի՞ն ասելու, թե ժողովուրդ, ցանկանո՞ւմ եք արդյոք, այն բոլոր տարածքները, որ գտնվում են մեր վերահսկողության տակ` միանան Հայաստանին կամ դառնան անկախ: Սրա ինչը քննարկի հանրությունը: Բնականաբար բոլորը կողմ կլինեին: Այդ սցենարի դեպքում Ալիևը պետք է քննարկումներ կազմակերպեր Ադրբեջանում: Տվողն է քննարկում: Հո՞ վերցնողը չի քննարկում: Հետևաբար, եթե Սերժն է ակտիվ քննարկումներ սկսում, ուրեմն մենք ենք տվողը: Դրա համար էլ ադրբեջանական մամուլում հանդարտ վիճակ է, իսկ քաղաքական օրակարգում ղարաբաղյան քննարկումների հարց չկա: Ա’յ սա է, որ մեզ պետք է մտահոգի: Անկախ այն հանգամանքից, թե այսօր ինչ թամաշա են անելու կուսակցությունների ձրիակեր ղեկավարներն ու ուռած աչքերով Սերժ Սարգսյանը: Քննարկման փաստն արդեն իսկ մտահոգիչ է:

Սերժն ուզում է խորամանկության դիմել: Նա ուզում է իր պարտվողականությանը մասնակից դարձնել շատ մարդկանց: Տվյալ դեպքում` չեղած կուսակցությունների ղեկավարներին: Իսկը հանցագործի հոգեբանություն: Եթե Սերժը հանրային քննարկումների տակ հասկանում է կուսակցությունների ղեկավարներին հանդիպելը, ուրեմն թող լուծարի Ազգային Ժողովը: Եթե հանրությունը ներկայացնում են 1 տոկոս ռեյտինգ էլ /ըստ պաշտոնական տվյալների/ չունեցող կուսակցությունները, ապա այս ԱԺ-ն լեգիտիմ չէ: Իսկ եթե ԱԺ-ն լեգիտիմ է, ապա Սերժը դեմագոգիայով է զբաղված: Սաշիկի եղբայրը լավ կանի, որ ղարաբաղյան խնդիրը քննարկի իր գաղափարակիցներ` Ալրաղացի Լյովիկի, Պուրտոյի, Արզաքանցյան Տիկոյի, Ֆլեշ-Բարսեի, Միխայիլ Բաղդասարովի, Լֆիկ Սամոյի, Նեմեց Ռուբոյի, Չոռնի Գագոյի, Գյումրիի Վարդանիկի, Ճոյտի, Շմայսի, փեսա Միշիկի, թոխմախի Մհերի, կադիլակ Սերոժի, Լիսկայի ու մտքի այլ տիտանների հետ: Գլխին մազ կրակած Հովիկ Աբրահամյանն էլ կղեկավարի այդ քննարկումներն ու կբարձրացնի քննարկումների մակարդակը ՀՀ-ում: