ՍԵՐԺԻ ՔԻՐՎԱՅՈՒԹՅՈՒՆԸ ԽՈՐԸ ԱՐՄԱՏՆԵՐ ՈՒՆԻ

Այն, ինչ տեղի ունեցավ Գյուլի երևանյան այցի ընթացքում, միայն սազական էր ադրբեջանական ԿԲ-ի սան ու թուրքի հետ հաց կերած Սերժիկ Սարգսյանին: Քանի կար Լևոն Տեր-Պետրոսյանին էին մեղադրում քիրվայության մեջ, այնինչ առաջին նախագահն ընդամենը խոսում էր հարևանների հետ բարիդրացիական հարաբերություններ հաստատելու մասին:

Քիրվայության իսկական ջատագովը Սերժն է: Նկատել եք, թե ինչպես են փայլում նրա աչքերը` Գյուլի անունը տալիս: Եվ դա բնական է: Չէ որ Գյուլի այցով Սերժը հայտնվեց միջազգային հեռուստաէկրաններին: Այսինքն, Գյուլը դարձավ Սերժի` որոշակի արտաքին լեգիտիմության աղբյուր: Ճակատագրի ինչպիսի հեգնանք: Ցեղասպանություն կատարած Թուրքիայի նախագահը դառնում է ցեղասպանության զոհ հայերի չընտիր նախագահի պաշտոնի պահպանման երաշխավորը: Փաստորեն, Թուրքիան էլի հայերին վնաս է հասցնում, բայց այս անգամ մեր ձեռքերով` պաշտոնին պահելով Սերժին: Սերժի հոգնած ու կապտած աչքերին փայլ է հայտնվում, երբ խոսում է Գյուլի մասին: Շուտով երևի Ալիևն էլ Սերժի երջանկության պատճառ կդառնա: Սերժի քիրվայության դրդապատճառները զուտ քաղաքական հաշվարկներից բացի ունեն նաև այլ ասպեկտներ: Բանն այն է, որ ժամանակին լինելով ադրբեջանական ԿԲ-ի գործակալ` Սերժը մինչև այժմ գտնվում է նրանց «կոլպակի» տակ: Այդպես էր 88-ի շարժման ժամանակ, երբ Սերժը Կեվորկովի սենյակից ներդրվեց շարժման մեջ: Այդպես էր նաև հետագա տարիներին: Սերժն այդ մասին ակամա խոստովանություն արեց, երբ Գյուլի հանդիպումից առաջ լուրեր տարածվեցին, որ թուրքական կողմի հետ միշտ էլ շփումներ եղել են: Նույնիսկ թուրքերն էին շանտաժ անում Սերժին այդ թեմաներով: Բացի այդ, կա ևս մեկ հանգամանք: Քաղաքական մի քանի թիմ փոխած Հմայակ Հովհաննիսյանին կարելի է մեղադրել ամեն ինչում, բայց ոչ քաղաքական հոտառություն չունենալու մեջ: Այն ժամանակ, երբ Հմայակը սերժական ճամբարում էր, և հաջողացրել էր պատգամավորական խումբ ղեկավարել, նա ներկայացրեց մի օրինագիծ, որով առաջարկվում էր պատասխանատվության ենթարկել այն մարդկանց, ովքեր ՀՀ-ում կասկածի տակ կդնեն ցեղասպանության փաստը: Այդ օրինագիծը մի փոքր տարօրինակ էր թվում այն ժամանակ, քանի որ մեզանում չէին երևում այն մարդիկ կամ ուժերը, ովքեր կասկածի տակ էին դնում Ցեղասպանության փաստը: Բայց Հմայակն, ակնհայտորեն, ավելին գիտեր, քան մենք: Նա Սերժին, հավանաբար, մի փոքր լավ էր ճանաչում: Հմայակի օրինագիծը չընդունվեց, բայց փոխարենը Հմայակը անտեսանելի ձեռքի միջոցով զրկվեց պատգամավորական խմբից /Սերժն ի օգուտ ՕԵԿ-ի «անասնագողություն» էր կազմակերպել` պատագամավորներին ստիպելով դուրս գալ Հմայակի խմբից/, մեկուսացվեց Սերժի շրջապատից, իսկ հետո էլ չդարձավ պատգամավոր: Այսինքն, Սերժն էն գլխից էր պատրաստվում քիրվայության և պատմաբանների հանձնաժողով ստեղծելուն: Սերժն իր գործակալական առաջադրանքը, կարելի է ասել, փայլուն կատարեց. ամբողջ աշխարհում դադարեցվել է ցեղասապանության ճանաչման գործընթացը, Թուրքիայի իմիջը բարձրացել է և այլն:

Պատահական չէ նաև, որ նախընտրական փուլում Սերժն այցելեց քիրվայության գաղափարախոս Աշոտ Բլեյանի դպրոց: Այն Բլեյանի, ով պատերազմի տարիներին մեկնեց Բաքու ու կոչ Էր անում Ղարաբաղը թողնել Ադրբեջանի տարածքում: Սերժն իր այցով «իշմար» էր տալիս իր թուրքական տերերին, որ նույն գծի վրա է մնացել: Կողմերը միմյանց լավ են հասկանում. Սեժը սպասարկում է թուրքական շահերը, իսկ նրանք էլ օգնում են Սերժին մնալ իշխանության: Չեմ զարմանա, որ թուրքերը սահմանը բացեն: Սերժն ամբողջ Հայաստանը Թուրքերին կտա` առանց աչք թարթելու: